"Το ελατάκι που δεν του άρεσαν τα φύλλα του" (Α')

    Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό ελατάκι που βαρέθηκε τις βελόνες του και ήθελε να ΄χει κι αυτό φυλλαράκια όπως τα άλλα δέντρα στο δάσος. 
  
   Μια μέρα ενώ παραπονιόταν μια φωνή του απάντησε ρωτώντας το τι φύλλα θα ήθελε. "Πράσινα φύλλα σαν τα υπόλοιπα δέντρα", είπε το μικρό ελατάκι. "Θέλω φύλλα που να είναι πράσινα το καλοκαίρι και να αλλάζουν σε κόκκινα το χειμώνα". Ξαφνικά οι βελόνες του έγιναν απαλά λαμπερά, πράσινα φύλλα. Το μικρό ελατάκι νόμισε πως φαινόταν πολύ όμορφο. Όλο το πρωί κουνούσε τα κλαδιά του και καμάρωνε. Το μεσημέρι όμως ήρθαν μερικές κατσίκες, είδαν τα φρέσκα πράσινα φύλλα και άρχισαν να τα τρώνε. Το μικρό δεντράκι δεν μπορούσε να τις σταματήσει και σύντομα όλα του τα φύλλα φαγώθηκαν. 
   

   Ήταν πολύ λυπημένο και τελικά είπε: "Μακάρι να είχα γυάλινα φύλλα, θα ήταν και όμορφα και κανένας δε θα μπορούσε να τα φάει". Αμέσως γέμισε με γυαλιστερά γυάλινα φύλλα, κούνησε τα κλαδιά του με καμάρι και τα είδε να λαμπυρίζουν στον ήλιο. Όμως το μεσημέρι φύσηξε δυνατός αέρας και καθώς η καταιγίδα δυνάμωνε όλα τα γυαλιά έσπασαν και έπεσαν στο έδαφος. Το μικρό ελατάκι λυπήθηκε και είπε: "Ξέρω πως θέλω χρυσά φύλλα, θα λαμπυρίζω, οι κατσίκες δε θα μπορούν να τα φάνε και καμιά καταιγίδα δε θα μπορεί να τα σπάσει". Ξαφνικά γέμισε με λαμπερό χρυσάφι που άστραφτε στο φως του ήλιου.
   
   Ήταν σίγουρο πως ήταν το πιο όμορφο δέντρο σε όλο το δάσος. Όλη τη μέρα θαύμαζε τα φύλλα του, όμως το βράδυ, ληστές πλησίασαν και έκλεψαν τα χρυσά φύλλα του δέντρου. Το μικρό δέντρο έμεινε να κρυώνει δυστυχισμένο μέσα στο δάσος. "Εύχομαι", είπε "να είχα πίσω τις βελόνες μου, ήταν τα καλύτερα φύλλα".
    
   Γρήγορα τα κλαδιά του γέμισαν με βελόνες και δεν ευχήθηκε για φύλλα ποτέ ξανά.

Γερμανικό παραμύθι